Osnovno stanovište u promišljanju o konceptu i organizaciji prostora na predmetnoj lokaciji proisteklo je iz težnje da se kompleks celovito tretira i da se u vizuelnom smislu istakne njegova muzejska namena i centralni položaj u gradu. Opredeljenje da se novi kulturni centar Podgorice istakne u vizuelnom identitetu grada, uticalo je na stav da se opredelimo za monumentalni tretman objekata na lokaciji, ali koji ne bi ni na koji način narušili karakter toka reče Morače i postojanost Mosta Milenijum. Sa druge strane, smatrali smo za imperativ da se urbanističkom i arhitektonskom artikulacijom omogući neposrednije spuštanje grada na reku. Stoga bi se naš koncept o predmetnom prostoru mogao najbliže opisati rečima „reprezentativna suzdržanost” i „korzo do reke”.

Kompleks je prema raspisu konkursa podeljen na pet jasno diferenciranih prostornih i funkcionalnih celina: a) Muzej savremene umetnosti, b) Prirodnjački muzej sa botaničkom baštom, c) park umetnosti i kulture, d) kuću arhitekture i e) podzemnu javnu garažu. Svaki od navedenih delova kompleksa se može fazno posmatrati kao autonomna celina i kao deo veće celine, te je u tom smislu moguća i njihova fazna izgradnja.

Muzej savremene umetnosti je pozicioniran uz Most Milenijum, na izvesnoj distanci. Uz MSU je pozicija Prirodnjačkog muzeja u čijem zadnjem delu, prema ulici Vaka Đurovića je smeštena Botanička bašta. Glavni pešački pristup muzejskom kompleksu je iz ulice Vaka Đurovića preko široke pešačke promenade (auditorijuma) čiji je pravac produžen od kružnog toka pored gradskog stadiona prema reci Morači. U zoni ispod pešačke promenade je smeštena podzemna garaža za potrebe muzejskog kompleksa kojoj se pristupa iz ulice Vaka Đurovića, na karakterističnoj krivini. Između predmetne lokacije (zona obuhvata konkursa) i dela koji se anketno rešava (kontaktna zona), pozicionirana je javna podzemna garaža koja deli kolski pristup sa muzejskom garažom. Za apsolutnu kotu čitavog kompleksa je uzeta kota terena na mestu pristupnog platoa, na početku pešačke promenade uz ulicu Vaka Đurovića (46 m.n.v).

Zona Ušća sa područjem „Parka prijateljstva” predstavlja jedan od najreprezentativnijih i funkcionalno najznačajnijih delova Novog Beograda. Imajući u vidu da je ovaj deo grada nastao po principima modernog urbanizma XX veka, započeti koncept prostornog uređenja je smatran za imperativ u daljem unapređenju kvaliteta ovog javnog prostora. Blizina i značaj zaštićenih prirodnih i arhitektonskih vrednosti uticale su na koncepciju nenametljivog, a ipak monumentalnog stvaralaštva u rešenju. Specifičnost lokacije koja je veoma izdužena i stanjena na sredini kod Palate Srbija, podstakla je na razmišljanje o intenzivnijem povezivanju dva naspramna područja - Zone 1 (kod Brankovog mosta) i Zona 2 (kod Hotela Jugoslavija).

Kako je predmetno područje najvećim delom parkovska površina, sa jedne strane neposredno oslonjena na ortogonalnu matricu Centralne zone Novog Beograda, a sa druge strane na blago zatalasanu liniju desne obale Dunava, smatrali smo da te dve matrice - pravolinijsku i zatalasanu, treba pomiriti i formirati prostornu sliku koja će posedovati karakteristike i jedne i druge celine. Kroz čitavo područje je postavljena monumentalna osa koja povezuje Zonu 1 sa Zonom 2 i prolazi kroz Park prijateljstva na mestu postojećeg širokog šetališta. Nova „Glavna aleja” je paralelna sa Bulevarom Nikole Tesle i ortogonalnom matricom Centralne zone Novog Beograda i osmišljena je kao ishodište svih pravaca u parteru. U središnjem delu, preko puta Palate Srbija, Glavna aleja se prepliće sa linijom obale, formirajući pešački izlazak i mogućnost silaska na reku. Pozicije svih planiranih objekata (Prirodnjački muzej, Muzej savremene umetnosti, Akvarijum) se neposredno nadovezuju na Glavnu aleju, čineći tako promišljeni sistem prostornih doživljaja koji se kontinualno nadovezuju.

Prirodnjački muzej je predviđen u najužoj zoni predmetnog područja, preko puta Palate Srbija i neposredno je naslonjen na Glavnu aleju sa njene jugo-zapadne strane. Opredeljenje za ovu poziciju muzeja proisteklo je iz težnje da se zgrada vizuelno integriše sa najprirodnijim delom Velikog ratnog ostrva, a sa druge strane da se minimalno utiče na postojeće zelenilo koje je u ovoj zoni veoma proređeno. Muzej umetnosti 21. veka je predviđen u kontaktnoj zoni između Muzeja savremene umetnosti i Glavne aleje, sa njene severoistočne strane. Zgrada novog muzeja je osmišljena kao izdužena pravougaona struktura, ukopana u tlo, sa glavnim pristupom iz pozicije aleje i neposrednom podzemnom vezom sa Muzejom savremene umetnosti. Osvetljavanje novog muzeja je planirano preko „vodenog ogledala” - zastakljene krovne lanterne, preko koje je prevučen tanak sloj vode u kojoj se ogleda zgrada Muzeja savremene umetnosti iz pozicije glavnog pristupa. Pozicija akvarijuma se nadovezuje na zgradu Prirodnjačkog muzeja, sa njegove severo-zapadne strane, sa kojim čini celovitu panoramu posmatrano sa obale Dunava.

Predloženim rešenjem je razmotrena remodelacija kompletnog budvanskog priobalja i pružena je mogućnost za stvaranje novog identiteta grada Budve. Predmetno područje je tretirano kao savremeni produžetak i reinterpretacija Starog grada Budve u prostornom, ambijentalnom i funkcionalnom smislu. Budva je u poslednjih nekoliko decenija doživela nagli razvoj koji je nažalost rezultirao, može se reći urbanističkim haosom, izgubila je identitet primorskog grada. Jedini kvalitetni urbani, prostorni i arhitektonski resurs je Stari grad. U projekciji rekonstrukcije takvog stanja smatramo da treba maksimalno istaći poziciju istorijskog središta kao repera, revitalizovati prostor buduće marine i dalje priobalja do rta Zavale. U ovom radu, autori su pokušali da upravo kroz ta tri repera (Stari grad, marina, šetalište sa plažom) pokušaju da Budvi vrate identitet. Smatramo da na ovom potezu zahtevane rekonstrukcije glavni novi artefakt treba da bude zeleni korpus visokog drveća (autohtone vrste primorskog bora, libanskog kedra, platana, u kombinaciji sa mimozom, oleandrom, magnolijom, mimozom, maslinom, itd.), radi stvaranja nove ‘‘arhitekture’’ koja bi ambijentalno i u vizurama sa mora prema kopnu, zaklonila urbanistički i arhitektonski nered i konture gabarita objekata u zaleđu. Smatramo, da stvaranjem jednog takvog ‘‘jakog’’ pešačkog i zelenog koridora, koji se prožima i preklapa sa plažom, može da se ostvari autentični primorski ambijent. Prožimanjem šetališta i plaže sa širenjem plaže u međuprostor, sve do zelenih zasada, može se rešiti neuralgična i slaba tačka obale – deficit prostora za plažu i pripadajuće joj funkcije.

Urbanistička kompozicija kompleksa arheološkog parka proizlazi iz ideje o vizuelnom jedinstvu predela, upućujući na identitet geografskog mesta prvog urbanog naselja u evropskoj praistoriji. Ispoljavanje vinčanskog pejzaža tehnički se ostvaruje linijskim kretanjem iznad terena koje obuhvata razuđene prostorno-programske i teritorijalne elemente (ambijentalne celine 1,2,3,4,5) kompleksa sa novom pejzažnom perspektivom. Identitet celine postignut je otvaranjem vidnog polja, a ključna veza između strukture i prostora preneta je u ravan njenog odnosa sa okruženjem. Podizanjem staza, funkcionalni zahtevi konstrukcije na arheološkom lokalitetu (kao što su multiplikacija, ekstenzija, mobilnost i rasklopivost) transponuju se u opšti uslov arhitekture na čitavoj lokaciji, čije se (objektivno neograničene) formalne mogućnosti svode na projektovanje jediničnog sklopa (ili sklopova). Celokupna arhitektonsko-urbanistička intervencija zamišljena je kao trajektorija nad onim što je nepromenljivo, egzaktno i elementarno – poljem ili tlom (zemljištem) koje je preduslov i konačno ishodište, urbana posledica „neolitske revolucije“. Geometriju kompleksa čine razvijene linije kretanja - jedan mogući, ali ne i jedini niti konačni meandar u geo-morfološkoj perspektivi vinčanskog okruženja. Ona je određena pozicijama koje upravljaju vizuelnim putovanjem kroz metaistorijski pejzaž na geografskoj pozadini.

Koncept proširenja postojećeg depoa zgrade Narodne biblioteke je zasnovan na mimikričnom stavu I poštovanju arhitekture zaštićenog objekta. Novi objekat je gotovo u potpunosti ukopan I usklađen sa topografijom i nivelacijama okolnog partera. Arhitekturu objekta čini forma zatravljenog postamenta, čija gornja regulacija proističe iz nivelete partera biblioteke, dok je prema Nebojšinoj ulici formirana vitoperna škarpa koja prati njen nagib. Škarpa je otklonjena prema Nebojšinoj ulici u odnosu na paralelni pravac škarpe koja postoji u rešenju platoa (arh. B. Mitrovića i D. Miljkovića), čime zadržava karakte rpostamenta koji su autori prethodno pretpostavili kao smernicu artikulacije zapadne strane svetosavsk ogplatoa. Glavni pristup objektu  je iz Skerlićeve ulice na mestu platoa koji je određen kotom službenog ulaza u biblioteku na nivou niskog prizemlja.

Usled karakteristične razmere i strukture blokova, kontekst Novog Beograda,ističe formu objekta kao jedan od prvih i najkarakterističnijih vidova raspoznavanja. Skulpturalnost, jednostavnost kontura, oblik i volumen iz čije zapremine proističe karakteristična fasada koja se apstrakuje usled veličine na otvorenu (velike površine stakla), zatvorenu (velike zatvorene površine) i perforiranu (sa prozorima koji na površini ovih dimenzija zbog ponavljanja formiraju geometrijsku matricu) oblikuju prostor Novog Beograda dajući karakter uličnom frontu. Forma pojedinih objekata i struktura koja nastaje dovođenjem ovih formi u posebne prostorne odnose predstavljaju sistem na osnovu koga nastaje urbano tkivo ovog dela grada za razliku od klasičnog centra Beograda za koji je karakteristična kontinualnost fronta ili niz. Forma predloženog rešenja je dinamična, zakošena, predstavlja savremenu interpretaciju moderne forme.

Nasleđe modernizma ogleda se u slobodnom prizemlju i planu, vizuelnom odvajanju kula od postamenta tako da volumeni kao da lebde, u skeletnom konstruktivnom sistemu i u tretmanu krova kao pete fasade sa krovnom terasom. Kosi uglovi plana objekta i kula doprinose dinamici ugla i vitkosti cele kompozicije. Fasada objekta se interpretira kao jedinstveni omotač volumena. Deluje homogeno, perforirano, sa posebnim sistemom horizontalne podele, sa velikim površinama koje mogu da se koriste kao široki ekrani, koje time dobijaju karakter medija. Slojevitost fasade daje dubinu i transparentnost objektu, kao i finoću njegovim konturama koje usled vizuelnog smicanja spoljnog sloja koji štiti od sunca i unutrašnjeg, staklenog koji definiše enterijer gube oštrinu naglašenu kosim formama. 

Donja Gradina i Jasenovac su najveća srpska grobnica. Zemljana ulegnuća na mestima masovnih grobnica su najupečatljiviji prikaz smrti koji može da se zamisli. Slika Donje Gradine je ledeni vlažni i močvarni pejzaž smrti. Ceo prostor ovog lokaliteta kao Sveta površina treba da ostane u zatečenoj topografiji (smrti), sa minimalnim pejzažnim i hortikulturnim intervencijama, u cilju zaštite i potenciranja zaštićenih površina (zajedničkih grobnih jama).Treba skloniti deo šume na mestima grobnica i naglasiti te „kratere smrti“ kao zaštićenu površninu. Bordurom ovih grobnih polja predlažemo zasad cvrnih ruža i (ili) božura kao konekcija i veza sa kosovskom tradicijom i usudom. Svaki artefakt ili objekat većih dimenzija na ovom lokalitetu nosi sa sobom opasnost mogućeg remećenja ustaljenog mira jednog svetog pejzaža i uvođenja nove forme u pejzaž ravnice, koji odmah skreće pažnju sa najupečatljivijeg spomena na 700 000 prekinutih života. Iz tog razloga autor ovog rada je sve sadržaje memorijalnog centra (muzej, administrativno obrazovno istraživački centar i tehnički blok) „sakrio“ ispod ozelenjene, zemljom zasute i zakošene škarpe koja je „odškrinuta“ samo prema prilaznom putu i parking prostoru. Na strani okrenutoj prema kompleksu sa grobnim mestima, zakošena zelena površina objekta može da se koristi kao jedan veliki auditorijum ili amfiteatar. Objekat je „odškrinut“, ili se otvara prema pristupnom putu i dolasku posetilaca. Na toj poziciji, između ulice ili profanog aspekta i objekta - mesta sećanja, muzeja nalazi se jedna velika mreža (fasada), koja kao paukova struktura „hvata“ sve neopojane duše i čini skupinu od 700 000 svitaca, koji trepere (naizmenično po grupama) danju, a posebno noću na fonu ravnice smrti. Pored ovako projektovanog objekta - mesta sećanja, veoma važan pejzažni elemenat bio bi i put (smrti) - iznad terena podignuta pasarela koja kreće od skele (sa koje se vidi druga obala Save prema Jasenovcu), pa putuje nasipom, skreće pored „kuće Vukića“ i završava se na ulaznoj osi, između muzeja i „mreže neopojanih duša“. Još jedan elemenat ovog spomeničkog kompleksa autor smatra važnim: predlaže se da „oreol“ oko grobnih polja - tri najkarekterističnije grupne grobnice napravi otisak na nebu pomoću laserske tehnologije. Ove virtuelne slike bi kao fatamorgana svetlele na određenoj visini iznad lokaliteta, a bile bi sagledavane sa autoputa Beograd - Zagreb. Takav simbol bi na najupečatljiviji način obeležavao parternu poziciju memorijala u širem okruženju. Razlog: smatramo da je teško prepoznatljivom materijalnom strukturom izgraditi spomenik za ovakvu dimenziju smrti. Nadalje, postoji opasnost da se potone u naraciju i naglašenu retoriku koja tada postaje svoja suprotnost. Digitalnom (novom) tehnologijom ne remetimo postojeću topografiju a stvaramo veoma ubedljivu vizuelnu (likovnu) predstavu (priču) o jednom potresnom događaju. Najupečatljivija poruka koncepta - ključne reči:

- veoma je kompleksno opisati surovost pojedinačne ili grupne smrti

-kako prikazati nerazumljivu opsesiju i ludilo ubijanja

- kako prikazati 700 000 surovo ubijenih (prekinutih) života, neopojanih i nesahranjenih, bačenih na gomilu smrti

- 700 000 svitaca (duša) neopojani i dalje lutaju ravnicom

- predložena „mreža“ ih je „uhvatila“, ujedinila na jednom mestu, kako bi mogli bar u jednom trenutku da im se poklonimo

- trag iz partera je uzdignut na nebo, da bi se videlo, obeležilo i na taj način registrovalo mesto najvećeg ljudskog stradanja

- jednaki u smrti - zajednički memorijalni prostor je predvorje za kapele tri religije, jer u smrti su svi isti

Osnovna namera arhitektonsko-prostornog-pejzažnog-memorijalnog kompleksa je da se stavi akcenat na zatečenom i prirodnom, a da svaka nova prostorna intervencija bude u drugom planu ili „sakrivena“.

Koncept izgradnje javne podzemne garaže je zasnovan na mimikričnom stavu i poštovanju arhitekture zaštićenog objekta Narodne biblioteke Srbije. Objekat garaže je gotovo u potpunosti ukopan i usklađen sa topografijom i nivelacijama okolnog partera. Arhitekturu objekta čini forma zatravljenog „zatalasanog” krova, čija gornja regulacija proističe iz nivelete partera oko biblioteke, dok je prema Skerlićevoj ulici formiran zasek preko koga se unutrašnjost garaže otvara prema okruženju. Popločani deo krova garaže formira pristupni plato ispred administrativnog ulaza u biblioteku, koji se nadovezuje na stepenasti amfiteatar na granici između pristupnog platoa i zatravljenog krova garaže. Glavni pešački pristup garaži je iz Skerlićeve ulice na mestu pristupnog platoa koji je određen kotom službenog ulaza u biblioteku na nivou niskog prizemlja.

Skver kod kafane „Stara Hercegovina“ ima neiskorišćeni potencijal kvalitetnog urbanog (gradskog) ambijenta, dok postojeće stanje samo nagoveštava mogućnosti prostora koje treba afirmisati. Opredeljenjem za održivim konceptom, aktivne buduće upotrebe zahvaćenog prostora, autor afirmiše baštinjenjem zatečene atmosfere i potencijala uz decentnu i neagresivnu urbanu intervenciju. Ovakav ambijent rubnog prostora gradskog centra traži mogućnost aktiviranja susedskih druženja (  stariji, deca …) sto ne bi bilo u koaliziji sa intezitetom pešačkog kretanja   i stacioniranja npr. oko kafane „Stara Hercegovina“, kao prepoznatljivog repera prostora. Nepravilna geometija zatečene šeme ( projekcija osnove pentagona )  koje grade obodne ulice ( Venizelisova, Vojvode Dobrnjca, Carigradske i Knez Miletine ) je usvojena kao kontura zelenog korpusa ( h=180cm ) u čijoj geometrijskoj sredini je formiran kružni prostor kao zaštićeni areal za izdvajanje, susrete, igre dece, predah... Geometrija kruga označava „užu celinu“ dok se površina „šire celine“ kao prostor „integrisane ulice“ i jedinstvena parterna površina razvijala oko pentagonalnog masiva predhodne geometrije, sve do regulacije fasadnih platana postojećih objekata. U rečenom međuprostoru ( „integrisana ulica“ ) između Venizelisove i Vojvode Dobrnjca površina poda je obrađena kao pešački plato sa obeleženim kolskim ( saobraćajnim ) tokom. Akcenat novog ambijenta je kružna forma „zaštićenog prostora“ kao kohezivni elemenat mikro i makro lokacije. Ovde dominira kružna drvena klupa ( dužine ~100m) kao jedinstveni urbani mobilijar, a velika stabla postojećeg drveća su u nivou poda naglašena kružno postavljenom drvenom kockom. Gabarit mase zelenog zida u prostoru između unutrašnje kružne forme i granice prema ulici je izbušen lavirintom za igru dece koji je istovremeno i servisni put za obrezivanje i kresanje masiva. Zahvaceni kružni prostor može da prihvati najraznovrsnije funkcije dinamičkog urbanog okruženja u kome bi program mogao da se odvija nezavisno od režima korišćenja bašte kafane „Stara Hercegovina“ i pripadajućeg dela „integrisane ulice“.Napominjemo da obe okvirne zone prostora mogu da funkcionišu sinhronizovano, ali i pojedinačno. Formiran je celovit prostor, u okviru koga su zadržani već ustaljeni pravci/prodori kretanja kroz parka. Takav prostor omogućava organizovanje “alternativnih dešavanja“ praveći svoju izdvojenu zonu koja je zelenim tamponom izdvojena i zaštićena od ulice … pravljenjem vizuelne barijere, prolaznici ce više biti okrenuti integrisanoj ulici i frontu zelenog zida ( time je omogućena brza komunikacija ), dok se ciljna grupa lokalnog stanovništva ući sa idejom zadržavanja i druženja  u mirnijem delu parka.